Eski bir yunan sözü, insanların bir şeyler yüzünden değil, şeylerle ilgili düşünceleri yüzünden acı çektiklerini söyler.
Aslında ölümden çok onu haber veren acıdan korkarız. Öyleyse bizim için önemli olan acıdır. Acının başımıza gelen en kötü şeylerden biri olduğunu kesinlikle kabul ediyorum. Ama eğer onu ortadan kaldırmaya gücümüz yoksa yine de alışkanlık yoluyla azaltma imkanımızın olduğuna inanıyorum. Bedenimiz acıdan etkilense bile en azından ruhumuzu ve aklımızı ondan uzak tutmayı başarabiliriz.
Eğer böyle olmasaydı kim erdeme, yiğitliğe, gönül yüceliğine yada kararlılığa değer verirdi ki? Eğer acıya meydan okumasalardı ne özellikleri kalırdı?
Ruhumuzun mutlu ya da mutsuz olmasının tek nedeni yine kendisidir. Dış etkenler renklerini ve kokularını kendi iç durumumuzdan alır. Tıpkı giydiğimiz kıyafetlerin bizi kendi ısılarıyla ısıtmaması, bize ait olan ısıyı koruması gibi.
Zorunluluk içinde yaşamak iyi değilse bilmek gerek, zorunluluk içinde yaşamak zorunluluğu yoktur.
Mutsuzluk herkesin kendi hatasıdır, ölüme ve yaşama katlanma cesareti olmayan, ne kalmak ne de kaçmak isteyen kişi için ne yapılabilir ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Güzel yorumlarınız için Teşekkürler. .