PARANIN CİNLERİ - MURATHAN MUNGAN

 

Harika bir kitap. Yüreğine sağlık Murathan Mungan.

Kendini, çocukluğunu, eski Mardin’i, kendini bulma yolculuğunu anlatıyor.

1988-1996 yılları arasında kaleme almış bu yazıları. Yakın ve benzer bir coğrafyada, benzer bir sosyo kültürel iklimde büyüyünce, anlattıkları çok daha etkileyici ve hüzünlü geliyor. Sanki kendi anılarını okuyormuş duygusuna kapılıyor insan. O yüzden çok etkilendim. Hüzünlendim.

Benlik arayışı, taşrada yaşamanın verdiği can sıkıntısı, çocukluk ve ilk gençlik yılları, memleket özlemi, üveylik duygusunun verdiği acıları derinden hissediyorsunuz.

Altı Çizilenler ;

"O fotoğraflar, bizim olmadığımız zamanları aktarır bize. Tanımadığımız yakınlarımızı. Bizi beklemeden gidenleri. Bizim yaşadıklarımız gerçek, onların yaşadıkları masaldır sanki. Onların duruşları, pozları, bakışları, gülüşleri, giysileri, takıları, üstleri başları başka türlü büyüler bizi. Bu fotoğrafların çekildiği yerlerin ayrıntıları, hem bilmediğimiz bir geçmişin kapılarını açar bize, hem de ölümün gizine değgin özel işaretlermiş gibi görünür. Fotoğraflar yitirilmiş anları belgeler. Yitirilmiş anlar, zaman ile ölüm arasında en kısa yoldur. Elbette adını böyle koyamayız o yaşlarda ama, bunu bir duygu olarak, bir önsezi olarak derinlemesine yaşarız.”

“Babamın yine birine aşık olduğu, evini ihmal ettiği, geceleri geç geldiği, hiç gelmediği, annemle sık sık kavga ettiği birçok zamanlarda söylediğim bir şarkı oldu bu. Daha sonraki yıllarda her şeyin yolundaymış gibi göründüğü zamanlarda da, hiç kimseye aşık değilken, hiç kimseyi beklemezken bile, hüzünlendiğim kimi yaz gecelerinde, bu şarkıyı söyleyerek içlendiğim çok olmuştur.”

“Mardin’de İsmail Mungan’ın oğlu olmaktan ancak Türkiye’nin Murathan Mungan’ı olarak kurtulabilirdim.”